http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4625096
Ποιήµατα µε την υπογραφή του Κ.Π. Καβάφη, ωδές του Κάλβου, πεταµένους... θησαυρούς σώζουν οι έλληνες ρακοσυλλέκτες, των οποίων τη ζωή αποτύπωσε ύστερα από έρευνα µηνών η 27χρονη ντοκιµαντερίστρια Μαρίνα ∆ανέζη
Δυόµισι χρόνια παρακολουθούσε τη δραστηριότητα, τη ζωή των ρακοσυλλεκτών για την ταινία της η 27χρονη Μαρίνα Δανέζη. «Τον περισσότερο χρόνο τον φάγαµε προκειµένου να τους πείσουµε για το γύρισµα», λέει σήµερα που το αποτέλεσµα της έρευνάς της έγινε ταινία, προβλήθηκε στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης και πήρε το δρόµο για διεθνή φεστιβάλ.
«Δεν έχουν διαχωρίσει σαφώς µέσα τους τις έννοιες του σκηνοθέτηκαι του δηµοσιογράφου.
Υπάρχει και η απαξίωση, ίσως και ο φόβος για τους δηµοσιογράφους. Υπάρχει καιη άρνηση, η απόλυτη έλλειψη σεβασµού προς τη γυναίκα», προσθέτει η σκηνοθέτρια. «Χρειάστηκε χρόνος.
Ο στόχος δεν ήταννα “φορέσω” ένα σενάριο πάνω τους. Θέλησανα “φορέσω” τοσενάριο της πραγµατικής τους ιδιαίτερης ζωής στο φιλµ». Με σπουδές µαθηµατικών αρχικά και θεάτρου στη συνέχεια, νέα, όµορφη, ζωντανή, χαµογελαστή, ένα κορίτσι «χαρά Θεού» η Μαρίνα Δανέζη. Πώς της ήρθε να ασχοληθεί µε τους ρακοσυλλέκτες;
«Ρακοσυλλέκτρια ήταν η γιαγιά µου _ στην οποία είναι και αφιερωµένη η ταινία. Οχι επαγγελµατίας… Ερασιτέχνης. Αντιµετώπιζε ψυχιατρικό πρόβληµα στα τελευταία χρόνια της ζωής της και παρουσίασε µια εµµονή µε τη συλλογήάχρηστων πραγµάτων. Ετρεχε καθηµερινά µ’ ένα καροτσάκι στα σκουπίδια, στις µάντρες και µάζευε πράγµατα. Τους έπαιρνε τη δουλειά. Τους πρωτοείδα _ ήµουν τότε πολύ πιο µικρή _ όταν χρειάστηκε να ακολουθήσω τη γιαγιά µου,να τη βοηθήσω να επιστρέψει στο σπίτι».
Στην ταινία, πέρααπό τις συνεχείςεναλλαγές χρωµάτων, εικόνων και ήχων, υπάρχει και διαρκής εναλλαγή γλωσσών. Γιατί τα µέλη του«Σωµατείου ρακοσυλλεκτών» προέρχονται από πολλές και διάφορες ιδιαίτερες πατρίδες. Κάποιοι είναι Πόντιοι επαναπατρισθέντες, άλλοι Τσιγγάνοι, άλλοι µουσουλµάνοι της Κοµοτηνής, άλλοι φιλότεχνοι και λογοτεχνίζοντες...
Πολλοί είναι και οι «ήρωες» της ταινίας. Οπως ο µοναχικός Κώστας Πετροπουλάκης. «Α, αυτός είναι σταρ του σινεµά. Αυτόννα βγάλεις φωτογραφία» τον πειράζουν οι του σωµατείου ρακοσυλλεκτών. Ο µόνος χωρίς πολυπληθή οικογένεια (σαν αυτές που έχει η πλειονότητα των συναδέλφων του).
Και ο µόνος που είναι ένοικος διαµερίσµατος… «Είµαστε 27 διαµερίσµαταστην πολυκατοικία. Δεν µιλώ σε κανέναν. Δεν έχω οικογένεια. Είµαι ένα ελεύθερο πουλί που όµως δεν έχει φτερά πια», λέει.
Μεγαλωµένος σε ορφανοτροφεία και ιδρύµατα. Αρχικά στο «Παπάφειο» της Θεσσαλονίκης. Ηθοποιός. Εξ απαλών ονύχων. «Πρωταγωνιστής», προ 55ετίας και βάλε.
Και για την ιστορία: Ητανένα από τα 63 παιδιά που χρησιµοποίησε ο Γκρεγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός) για τα γυρίσµατα της«πρώτης ελληνικής ταινίας νεορεαλισµού». Του «Ξυπόλητου τάγµατος». Σε µουσική (την πρώτη του κινηµατογραφική) του Μίκη Θεοδωράκη.Και πρωταγωνιστές µόνο δύο επαγγελµατίες ηθοποιούς (τον Νίκο Φέρµα και τη Μαρία Κωστή) και 66 τροφίµους ορφανοτροφείων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι… έπαιζαν την αλήθεια τους.
Γαϊτανάκι ήχων, οσµών, χρωµάτων
Δυόµισι χρόνια παρακολουθούσε τη δραστηριότητα, τη ζωή των ρακοσυλλεκτών για την ταινία της η 27χρονη Μαρίνα Δανέζη. «Τον περισσότερο χρόνο τον φάγαµε προκειµένου να τους πείσουµε για το γύρισµα», λέει σήµερα που το αποτέλεσµα της έρευνάς της έγινε ταινία, προβλήθηκε στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης και πήρε το δρόµο για διεθνή φεστιβάλ.
«Δεν έχουν διαχωρίσει σαφώς µέσα τους τις έννοιες του σκηνοθέτηκαι του δηµοσιογράφου.
Υπάρχει και η απαξίωση, ίσως και ο φόβος για τους δηµοσιογράφους. Υπάρχει καιη άρνηση, η απόλυτη έλλειψη σεβασµού προς τη γυναίκα», προσθέτει η σκηνοθέτρια. «Χρειάστηκε χρόνος.
Ο στόχος δεν ήταννα “φορέσω” ένα σενάριο πάνω τους. Θέλησανα “φορέσω” τοσενάριο της πραγµατικής τους ιδιαίτερης ζωής στο φιλµ». Με σπουδές µαθηµατικών αρχικά και θεάτρου στη συνέχεια, νέα, όµορφη, ζωντανή, χαµογελαστή, ένα κορίτσι «χαρά Θεού» η Μαρίνα Δανέζη. Πώς της ήρθε να ασχοληθεί µε τους ρακοσυλλέκτες;
«Ρακοσυλλέκτρια ήταν η γιαγιά µου _ στην οποία είναι και αφιερωµένη η ταινία. Οχι επαγγελµατίας… Ερασιτέχνης. Αντιµετώπιζε ψυχιατρικό πρόβληµα στα τελευταία χρόνια της ζωής της και παρουσίασε µια εµµονή µε τη συλλογήάχρηστων πραγµάτων. Ετρεχε καθηµερινά µ’ ένα καροτσάκι στα σκουπίδια, στις µάντρες και µάζευε πράγµατα. Τους έπαιρνε τη δουλειά. Τους πρωτοείδα _ ήµουν τότε πολύ πιο µικρή _ όταν χρειάστηκε να ακολουθήσω τη γιαγιά µου,να τη βοηθήσω να επιστρέψει στο σπίτι».
Στην ταινία, πέρααπό τις συνεχείςεναλλαγές χρωµάτων, εικόνων και ήχων, υπάρχει και διαρκής εναλλαγή γλωσσών. Γιατί τα µέλη του«Σωµατείου ρακοσυλλεκτών» προέρχονται από πολλές και διάφορες ιδιαίτερες πατρίδες. Κάποιοι είναι Πόντιοι επαναπατρισθέντες, άλλοι Τσιγγάνοι, άλλοι µουσουλµάνοι της Κοµοτηνής, άλλοι φιλότεχνοι και λογοτεχνίζοντες...
Πολλοί είναι και οι «ήρωες» της ταινίας. Οπως ο µοναχικός Κώστας Πετροπουλάκης. «Α, αυτός είναι σταρ του σινεµά. Αυτόννα βγάλεις φωτογραφία» τον πειράζουν οι του σωµατείου ρακοσυλλεκτών. Ο µόνος χωρίς πολυπληθή οικογένεια (σαν αυτές που έχει η πλειονότητα των συναδέλφων του).
Και ο µόνος που είναι ένοικος διαµερίσµατος… «Είµαστε 27 διαµερίσµαταστην πολυκατοικία. Δεν µιλώ σε κανέναν. Δεν έχω οικογένεια. Είµαι ένα ελεύθερο πουλί που όµως δεν έχει φτερά πια», λέει.
Μεγαλωµένος σε ορφανοτροφεία και ιδρύµατα. Αρχικά στο «Παπάφειο» της Θεσσαλονίκης. Ηθοποιός. Εξ απαλών ονύχων. «Πρωταγωνιστής», προ 55ετίας και βάλε.
Και για την ιστορία: Ητανένα από τα 63 παιδιά που χρησιµοποίησε ο Γκρεγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός) για τα γυρίσµατα της«πρώτης ελληνικής ταινίας νεορεαλισµού». Του «Ξυπόλητου τάγµατος». Σε µουσική (την πρώτη του κινηµατογραφική) του Μίκη Θεοδωράκη.Και πρωταγωνιστές µόνο δύο επαγγελµατίες ηθοποιούς (τον Νίκο Φέρµα και τη Μαρία Κωστή) και 66 τροφίµους ορφανοτροφείων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι… έπαιζαν την αλήθεια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου